We waren al jaren samen en het ging helemaal niet meer tussen ons. Er was heel veel onbegrip en we hadden vaak ruzie, meestal om niets. Ik dacht erover om bij hem weg te gaan. We raakten steeds meer van elkaar verwijderd. Hoe we ook ons best deden, we konden elkaar niet meer bereiken. Op een gegeven moment maakten we zelfs ruzie in het openbaar. Op straat, in restaurants. Het kon opeens zomaar hoog oplaaien. Elke verdraagzaamheid was weg. De verwijten vlogen over en weer.
Een paar keer ben ik weggegaan. Ik pakte mijn koffer en de hoogst nodige dingen en nam een hotelletje ergens in de stad om tot mezelf te komen. Maar elke keer ging ik weer terug. Dan ging het weer een paar dagen goed totdat we weer ruzie kregen.
De zomervakantie van een paar jaar geleden werd een compleet drama. We lagen nog maar net op het paradijselijke strand of we begonnen weer. Ik zag als een berg op tegen de veertien dagen die we geboekt hadden. Het leek me een onmogelijke opgave om al die tijd met hem door te brengen. Ik heb mijn vliegtuig omgeboekt en ben dezelfde dag nog naar Nederland teruggevlogen. Hem liet ik achter aan het zwembad, moederziel alleen met zijn boek.
Die twee weken alleen thuis deden me goed. Al die tijd hadden we geen contact. De huisarts hielp mij aan een psychotherapeut waar ik direct terecht kon. Ik was er miserabel aan toe. Ik lag totaal in de vernieling en hetzelfde gold voor mijn relatie, maar toch wilde ik niet opgeven.
Toen hij thuiskwam, bespeurde ik meteen dat iets aan hem ‘anders’ was
Toen hij uiteindelijk thuiskwam van vakantie bespeurde ik meteen dat iets aan hem ‘anders’ was. Hij zag er uitgerust uit maar er was meer. We begroetten elkaar beleefd en die avond lukte het voor het eerst om rustig met elkaar te dineren. We roerden alleen veilige onderwerpen aan en hielden het gesprek oppervlakkig, en het werd zelfs bijna gezellig. Die nacht schoot ik met een schok wakker. Opeens wist ik het: ‘Hij had een ander gehad.’ Ik schudde hem wakker, vroeg het hem en hij bekende meteen.
De weken en maanden die daarop volgden, waren verschrikkelijk. Ik voelde me enorm verraden. Ik had nooit gedacht dat hij zoiets zou doen. Tien dagen lang had hij intensief met haar opgetrokken, en ja, hij was met haar naar bed gegaan. Verder kreeg ik weinig details te horen, maar ik wist genoeg. Ik voelde me ontzettend bedrogen, mijn vertrouwen was diep geschaad. Ik kreeg enorme huilbuien, lag urenlang naar het plafond te staren, stortte mijn hart (en tranen) bij de psychotherapeut uit en ging als een zombie door het leven.
Vanaf het begin zei hij dat het hem enorm speet en dat hij het nooit meer zou doen. Hij had serieus gedacht dat hij me na zijn terugkeer niet meer thuis zou aantreffen en dat onze relatie over was. Hij had zich nog nooit zo beroerd gevoeld en toen zij langs kwam, zocht hij dankbaar wat troost in haar armen. Meer woorden maakte hij er niet aan vuil maar met kleine gebaren liet hij me weten dat hij echt berouw had. Hij kocht bloemen voor me, deed de afwas, deed zijn best om geduldig te zijn, hield meer rekening met me. Langzaam maar zeker begon ik wat meer te ontspannen en voorzichtig begon ik weer in een toekomst samen te geloven.
We zijn nu een paar jaar verder en het gaat nog steeds goed tussen ons. We hebben geleerd om onze wensen en behoeften beter onder woorden te brengen en vooral ook om goed naar elkaar te luisteren. Ik zeg niet dat ik blij ben dat hij vreemd is gegaan, maar het was misschien wel de schok die we beiden nodig hadden om uit dat enorm diepe dal te kunnen klimmen waarin we verzeild waren geraakt. Voor ons betekende het de ommekeer ten goede in onze relatie. Over zijn avontuurtje hebben we het nooit meer gehad.
Ingezonden verhaal
