Sinds een paar weken heb ik last van droge ogen. In het begin trok ik me er niets van aan. Ik droeg gewoon mijn contactlenzen en vond het eigenlijk best prima zo. Maar ’s nachts werden de klachten steeds erger. Op een gegeven moment kreeg ik mijn ogen ’s ochtends alleen nog maar open als ik ze eerst nat maakte. En toen begon ook nog eens mijn rechteroog pijn te doen. Daar hielpen geen kunsttranen van het Kruidvat meer tegen.
Er zat niets anders op dan in de wachtkamer van de huisarts plaats te nemen, want zo kon het echt niet langer. Voor de zekerheid had ik mijn lenzen maar niet ingedaan. Op mijn neus balanceerde mijn nieuwe bril, die ik een paar maanden geleden had gekocht nadat mijn oude bril – een exemplaar van twintig jaar oud – was gesneuveld.
Onwennig liep ik het trapje naar de voordeur van de huisartsenpraktijk op. Omdat ik niet gewend was aan een bril, kon ik de diepte niet goed inschatten. De traptreden leken onder mij te vervormen en ik hield de reling stevig vast. Ondertussen speelde zich in mijn hoofd een ware rampenscenario af. Zou ik mijn lenzen nooit meer mogen dragen? Misschien had ik wel blijvende schade aan mijn ogen! Er schoot iets door mijn hoofd over ‘ingegroeide haarvaatjes’ of ‘vaatingroei’, waar een opticien me jaren geleden, toen ik net met lenzen begon, voor had gewaarschuwd. Na bijna dertig jaar lenzen dragen, zou dat best eens kunnen… En wat dan? Zoals altijd liep ik weer veel te ver op de zaken vooruit.
De huisarts nam mijn klachten serieus, maar keek gelukkig niet alarmerend. Hij vroeg sinds wanneer ik klachten had (een paar weken), hoe mijn ogen voelden (droog), wanneer het het ergst was (’s nachts, bij airco en wind), of ik contactlenzen gebruikte (en of!) en of ik medicijnen slikte (nee).
De oogtest deed ik met goed resultaat. De bril deed zijn werk (dat mag ook wel voor een nieuwe bril!). Daarna keek hij met een lampje – ahum – diep in mijn ogen! Ik hield mijn adem in, want die haarvaatjes zaten me niet lekker. Tot slot druppelde de assistente een kleurstof in mijn ogen en keek hij ze opnieuw. Al snel volgden de verlossende woorden: geen beschadigingen, maar wel erg droog en een ontsteking aan het rechteroog. Juist omdat mijn ogen zo droog zijn, zijn ze niet goed beschermd. Daardoor ontstaan ontstekingen, en daardoor worden ze nog droger. Het is een vicieuze cirkel. ‘Die gaan we doorbreken met een aantal eenvoudige middeltjes,’ zei de goede man.
‘Allereerst ga je overdag om de één à twee uur je ogen druppelen met kunsttranen, maar dan niet uit een flesje, maar uit monodose verpakkingen. In de flesjes zitten conserveringsmiddelen, en daarom mag je dat soort kunsttranen maar beperkt gebruiken. Kies dus voor monodose flesjes die je kunt openen en sluiten, en druppel je ogen juist overdag, ook als je geen last hebt, om ze goed te hydrateren. Zo kom je ook de nacht beter door.’
‘Voor de nacht ga je een gel gebruiken.’ Dat was voor mij nieuw, maar ik begreep meteen het nut ervan. Een gel is dikker dan kunsttranen en legt een beschermend laagje over je ogen. Ik wist meteen dat het daarmee al veel beter zou gaan. Had ik maar eerder van het bestaan ervan geweten!
‘Verder ga ik je corticosteroïde oogdruppels voorschrijven om de ontsteking te remmen. Gebruik die druppels voor allebei je ogen. Omdat deze druppeltjes de afweer van je ogen verzwakken, moet je je ogen goed schoonhouden. Daarom schrijf ik je ook een reinigende oogscrub voor, dat is een soort schuim waarmee je je oogleden tweemaal per dag goed moet reinigen. En tot slot raad ik je aan om twee keer per dag een warm oogmaskertje van ongeveer 5 à 10 minuten te gebruiken, want de kliertjes in je oogleden – Meibom-klieren, Google dat maar eens! – zijn verstopt. Door ze te verwarmen, los je oliën en dergelijke op en komt je traanvocht weer op het oude niveau. Er zijn van die gelmaskers die je in de microwave kunt verwarmen. Kom na twee weken nog maar eens langs met die oogjes van je.’
Eenvoudige middeltjes, maar wel een waslijst aan handelingen elke dag. Ik hield me er strak aan, want alleen als mijn ogen genezen waren, mocht ik mijn lenzen weer in. En iedereen die mij kent, weet dat het voor mij een straf is om met bril door het leven te moeten.
Het duurde al met al zo’n tien dagen voordat ik ’s nachts in één keer kon doorslapen zonder bij te druppelen. Maar na twee weken waren mijn ogen weer in goede conditie en mocht ik mijn geliefde lenzen weer in. Eind goed, al goed!
Ingezonden verhaal
Klik hier voor welzijn tips voor de heren op ADVERSUS
