Sinds vorige week ben ik terug in Tokio. In deze bruisende stad hoef je je nooit te vervelen. We hadden nog maar net voet aan de grond gezet of we werden uitgenodigd voor een underground party van het bekende Japanse merk Hysteric Glamour dat in 1984 werd opgestart door Nobuhiko Kitamura. De stijl is een mix van Amerikaanse popcultuur en punkrock uit de jaren ’60 en ’70. De party was in de boetiek in het Shibuya-district, bekend van het kruispunt, Shibuya Scramble Crossing, waar op de drukste dagen (vandaag!) tot wel een half miljoen mensen oversteken. Het publiek was een bonte mix van ‘beautiful people’: modellen, ontwerpers, artiesten, VIPs, ieder met een heel eigen, uitgesproken stijl. Er waren optredens van Japanse bands, met als hoogtepunt de performance van Sorry No Camisole, een postpunkband met een grungetwist. Hun optreden ging gepaard met een heleboel headbanging en slamming; de chaos brak zo onverwacht los dat ik me plotseling aan de andere kant van het basement bevond.
De dag erna, een regenachtige zaterdag, fotografeerden we de modeshow van Matières Fécales in de flagshipstore in Ginza, een district dat bekendstaat om zijn luxueuze en klassieke boetieks van de bekendste modehuizen. Wat dat betreft vallen de collecties van Matières Fécales, het Parijse modemerk dat is opgericht door Hannah Rose Dalton en Steven Raj Bhaskaran, in deze context uit de toom. De kwaliteit is ongetwijfeld van hetzelfde niveau, maar de ontwerpen zijn gewaagd en extreem. Glamour in plaats van ingetogen luxe.
Vandaag, 3 november, viert Japan Cultuurdag, een nationale feestdag, en laat ik nu uitgerekend vanmiddag het idee hebben opgevat om in Shibuya te gaan shoppen (misschien waren het de felle zon en strakblauwe lucht die me naar buiten lokten!). Ergens wist ik wel dat het er extreem druk zou zijn, maar wat ik rond Shibuya Crossing aantrof, overtrof al mijn verwachtingen. Op de trottoirs was het schuifelen, bij de stoplichten was het maar de vraag of je bij het eerste groen kon oversteken, zo lang waren de rijen. Zelfs bij het rookhok – roken op straat is hier verboden – was een wachtrij.
Shibuya trekt elke dag ontelbare locals – ook vanwege het Shibuya Station van waaruit treinen naar allerlei richtingen vertrekken – en toeristen. In deze buurt vind je grote warenhuizen als Shibuya Parco – mode, popcultuur, tentoonstellingen –, Hands en Takashimaya, waar je van alles vindt, MEGA Don Quijote Shibuya, een van de grootste discountstores in Tokyo (razend populair), en Shibuya 109, een must voor fashion addicts die van jonge, trendy mode houden. Verder vind je er allerlei internationale ketens en aan de rand van deze drukbezochte shoppingzone een zone met love hotels, waar paartjes voor een zachte prijs in een (thema)hotelkamer de liefde kunnen bedrijven.
Vlakbij Shibuya is Harajuku, het kloppende hart van de Japanse jeugdcultuur, straatmode en creatieve trends met als meest bekende winkelstraat Takeshita Street, een straat met vintage winkels, popculturele outlets en crêpestands, die helaas tegenwoordig horden toeristen trekt. De eerste jaren dat ik Tokio kwam, wemelde het er van de jeugd in kawaii (cute) fashion looks en cosplaykostuums, maar door de hoge dichtheid van bezoekers verliezen ze terrein.
Ten zuiden van Harajuku is Omotesando Avenue met luxe boetieks – think Chanel, Dior, Saint Laurent, Tiffany’s, Giorgio Armani enzovoorts –. Ook hier was het vandaag schuifelen. Gewoonlijk vermijd ik deze avenue dan ook en neem ik de kleine straatjes die je aan weerszijden van de avenue, maar tussen Omotesando en Takeshita Street (zoek: Cat Street) vindt. Daar stuit je op kleine boetieks en sfeervolle cafés, weg van de crowd.
Zo dronken we vanmorgen koffie bij L’Officiel, een super-de-luxe coffeeshop, geïnspireerd door het gelijknamige modemagazine, in een inspirerende retrostijl in jaren ’60, ’70. De koffie en gebakjes zijn wat prijzig, maar hier ben je ver weg van de menigte. Het was een uitgelezen plekje (met zicht op de eerste herfstige kleuren aan de bomen) om even uit te blazen van mijn balletklas.
Ja, je leest het goed: balletklas. Tokio doet rare dingen met je. Ik had nooit gedacht dat ik het klassiek ballet uit mijn jeugd weer zou oppakken, en zeker niet in Japan! Overigens zullen er nog wel vele lesjes overheen gaan voordat ik netjes in de pas met de rest kan meehuppelen, want iedereen lijkt hier perfectionist te zijn, zelfs als het op sporten aankomt! Ik ben nog niet zover dat ik jullie foto’s kan laten zien :-)
