In plaats van ‘Hoe gaat het met je?’ vraagt mijn vriendin als ik haar na lange tijd weer spreek: ‘Wat inspireert je?‘ Ze zet me daarmee aan het denken. Introspectie, zoals dat zo mooi heet. Kritisch naar jezelf kijken. Geen zekerheden, maar rake vragen, recht op de man (vrouw) af: ‘Wat doe ik eigenlijk met mijn tijd? Wat houdt me bezig naast mijn gewone dagelijkse beslommeringen?‘
In coronatijd worden deze gewetensvragen, want dat zijn het òòk, zo mogelijk nog relevanter. Ik merk toch echt dat je zonder reizen, restaurants en andere frivoliteiten aanzienlijk meer tijd over hebt (hahaha, logisch!) en dat je – oh banaliteit – het in jezelf moet vinden.
Oké, je kunt natuurlijk enorm gaan binge watchen en chatten maar dagvullend is het niet. Je kunt het ook oplossen zoals een goede vriend van mij die de moed helaas definitief heeft laten zakken, om zes uur ’s morgens de eerste fles van de dag ontkurkt en elke helpende hand nors en met dubbele tong afwijst.
Netflix, alcohol, antidepressiva, Tinder. Ze kunnen ons niet redden. Nogmaals: we moeten het in onszelf vinden. Maar dat ‘het’ hè, waar staat dat eigenlijk voor? Voldoening, zelfontwikkeling, spiritualiteit of tevredenheid, een zonnige glimlach rond je mond, zingen onder de douche? Een mix van dat alles, zou ik zo denken, maar je mag daar anders over denken.
Maar nu die vraag ‘Wat inspireert je?’ Ik heb ‘m breed opgevat en mijn inspiratiebronnen van de afgelopen covid-jaren onder de loep genomen. Tot mijn verbazing bleek Covid met zijn lockdowns een waanzinnig creatieve motor!
Het begon met een intense, bijna kinderlijke verwondering en opgetogenheid over de schoonheid van de Nederlandse lente die ik al geen jaren meer had meegemaakt. Weelderige bloesems en frisse veldbloemen peuterden lang vergeten, bitterzoete jeugdherinneringen los.
Mijn fotocamera lokte mij niet alleen de natuur maar ook de wereld van foodporn binnen. In plaats van modellen en catwalks fotografeerde (en at) ik alle gerechten die vriendlief in ons keukentje kokkerelde en voor ik het wist, groeide er een kookboek onder mijn handen. Eet- en schrijfsessies maakten intensief sporten noodzakelijk want ook in covid-tijd gaat elk pondje door het mondje. Ik liet mijn principe ‘geen loopband in huis’ varen en spetterde de huiskamer onder het zweet.
In voorjaar 2021 raakte ik in Noordoost-Italië smoorverliefd op een donkerrode ‘roos’ die één van de duurste slakrop soorten ter wereld bleek te zijn (la rosa di Gorizia). Halsoverkop stortte ik mij in mijn nieuwe passie voor lokale groenten en kruiden die me door velden, naar markten tot zelfs naar een uitgestorven Venetië leidde. Daar raakte ik, besmet met het (onschuldige) kunstvirus, geobsedeerd door Giorgione, Tiziano, Tintoretto en via hen kwam ik terecht bij de drie grootste meesters aller tijden: Leonardo da Vinci, Michelangelo en Raffaello.
Ondertussen bouwde ik (hondenmens, weg met die etiketten) aan een liefdevolle relatie met een zwartwitte kat, genaamd Toni, die menig uurtje – ik werkend, hij ronkend en lui – met mij achter de computer doorbracht en me tijdens mijn foodporn sessie gezelschap hield. Dat mijn lijstje met badminton eindigt, is een puur gillertje. Ik?
Zo zie je maar weer. Een onverwacht en gemeen virus, ongekende wereldtoestanden, maar ook nieuwe passies, onverwachte levenswendingen, uit nood geboren maar met open armen verwelkomd. En nu jij: wat inspireert jou?
