De dag voordat ik naar de kapper ga, zit mijn haar altijd… fantastisch. Ik kan de klok erop gelijk zetten. Het valt goed, de pony zit perfect en eigenlijk is de kleur nog niet zo slecht. OMG, moet ik eigenlijk wel naar de kapper?! Ik krijg visioenen van een verknipt hoofd en ben opeens heel erg gesteld op mijn lange lokken. Die gespleten haarpuntjes vergeet ik voor het gemak maar even. Herkennen jullie dit? Het is pre hair cut stress!
Het moet wel psychologisch zijn. Zoiets van: je weet wat je hebt, maar je weet niet wat je krijgt. Want dat is wel zeker, je weet eigenlijk nooit wat je krijgt, al ben je tien keer bij dezelfde kapper geweest.
Ik vraag om mijn haar bij te punten en een paar minuten later dweilen mijn lange lokken op de grond en worden ze door een onverschillige werkster weggeveegd. Inwendig kreun ik, maar ik houd me goed en kijk met een stalen gezicht in de spiegel. Ik vraag om de uitgroei bij te werken en bij de eerste kwaststreek zie ik al dat ze mijn haar tot aan de uiterste haarpunten gaat kleuren. Superslecht voor de lengte die toch al droog is. Ik houd mijn gezicht in de plooi en fixeer mijn blik op de haren (niet die van mij!) tussen de pagina’s van het beduimelde tijdschrift dat ik in mijn handen kreeg gedrukt.
Kappersbezoekjes zijn (vaak) een drama. Soms komt het goed, maar soms ook niet. Ik slaak altijd weer een zucht van verlichting als die kapperscape afmag. Er is dan nog één vervelende fase waar ik doorheen moet. De tocht van de kappersstoel naar de kassa. Dat zijn de momenten waarop iedereen in de kapperssalon je ervan lijkt te willen overtuigen dat de kleur ‘te gek’ is en dat je haar ‘zo mooi valt’. Ik kan niet anders doen dan knikken en bevestigen, ook al voelt het van binnen heel anders.
Pas als ik betaald heb – ook altijd een spannend moment want voor het verlies van je mooie lange lokken moet je nog betalen ook – en ik weer buiten sta, kom ik tot mezelf. Ik weet dat ik me met mijn nieuwe kapsel en kleur ga verzoenen. Ik weet ook dat ik over een maand weer naar een volgende afspraak ga verlangen, dat mijn haar de dag voor die afspraak weer te gek zal zitten, en dat mijn volgende kappersbezoek er weer hetzelfde gaat uitzien.
Het is een haatliefde verhouding. Je kunt niet zonder, je wilt niet zonder, je verlangt ernaar en ook weer niet. Dit is niet de schuld van die arme kappers. Dit is nu eenmaal hoe wij vrouwen in elkaar zitten… En daar moeten we het maar mee doen.
